Büyük Ä°slam alimlerinden Muhammed Bâkibillah “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Allahü teâlânın sevgisine kavuÅŸmak isteyenin, önce itikadını, hak yoldaki âlimlerin, yani Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine göre düzeltmesi lazımdır, buyurdu.

Sordular:
- Neden Ehl-i sünnet âlimleri efendim?
- Çünkü bu derin âlimler, bütün bilgilerini, Eshab-ı kiramdan aldılar. Kendi düÅŸüncelerini ve felsefecilerin fikirlerini, bunlara karıştırmadılar.

- Ä°tikattan sonra mühim olan nedir efendim?
- Bundan sonra, herkese lazım olan fıkıh bilgilerini öÄŸrenmeli ve bu öÄŸrendiklerini yapmalıdır.

- Daha sonra efendim?
- Ondan sonra, Allahü teâlâyı zikretmeli, hatırlamalıdır. Yani her iÅŸi yaparken; “Bu iÅŸi nasıl yaparsam Rabbim beÄŸenir?” diye düÅŸünmelidir.

- Bu da zikir olur mu efendim?
- Elbette. Zikir, hatırlamak demektir zaten.

Ölüm, mümine hediyedir

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Efendim, bize ölümden bahseder misiniz, dediler.
- Müminin ruhunun bedenden ayrılması, esirin hapisten kurtulması gibidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Mümin öldükten sonra, bu dünyaya geri gelmek istemez. Yalnız ÅŸehitler, dünyaya geri gelip, bir daha ÅŸehit olmak ister.

Sordular:
- Ölüm mümin için iyi midir yani?
- Evet. Dünyanın iyiliÄŸi gitti. Kederleri kaldı. Bundan dolayı ölüm, her Müslüman için hediyedir, nimettir. Mümine yapılacak ikramlardan birincisi, ölümdeki sevinçtir.

Ve özetledi:
- Velhasıl ölüm, her mümine hayatından daha iyidir.